Terug

Even terug
om het einde
van onze geschiedenis
te bekrachtigen

als vanzelfsprekend
inbrekend
in mijn zorgvuldig
opgebouwd leven

stevig
weer die stempel
drukkend
in bijna alles

Wat eten we?
Wanneer gaan we?
Help je met de koffer?
Mag ik de wekker?

elke vraag
een aanslag
op mijn fragiele
gestel

elke actie
vraagt meer
en meer
van mijn energie

tot het weer
voor de zoveelste keer
teveel is
en het niet meer gaat

ik breek
want jij hebt nooit geleerd
waar ik start
noch waar ik eindig

En ik?

Ze is het gezin
zij mag niet opvallen
groot, groter, kleinst het devies

Vooral niet uitbundig
één augurkje is genoeg
liever alleen in de hoek
dan de traan tonen

“Kijk hen, zo goed”
wat zij niet kon
“Enorm knap wat zij kunnen”
zoveel beter dan ik?

Swipen

Niet te ver
of te jong
zeker niet te oud
en helemaal geen
hond of tattoo
Roken is dodelijk

Steeds maar weer
je eigen vooroordeel
bevestigend
swipe je links
of, doe eens gek
toch maar rechts

Een kunstenares
met woorden
valt op
als ze een glimlach
tussen de regels
weet te schrijven

Het leven
gecomprimeerd
in een app
vol met mensen
wanhopig op zoek
naar dat beetje aandacht

Niet vergeten

Het is waar!
De tijd
zij heelt
verdrijft de pijn

heelt de wonden
die het mooie
de herinneringen
bedekten

maar
om niet te vergeten
lees ik opnieuw
de oude twijfels

onderga
de oude pijn
ter herinnering
aan de reden

zoals het gemis van de twee-eenheid in de oorverdovende stilte

de verwarring die er bij mij was en het imaginaire afscheid op het perron

haar hand, want o.a. zij begreep wel dat alles al zo lang duurde
de vragen die ik had bij de weg die ik kwijt was

de twijfel over de non-communicatie
veel te lang zat ik met de vraag hoe verder?

en toch
wat zal blijven
zijn de
herinneringen
aan het mooie

dat was

 

In de herhaling op eerder aanraden van mijn Schaduwengeltje

Nogmaals dank je wel.