Ik lig weer te rusten. In het donker ben ik niet nodig. Zonder mij ontbreekt dan wel de scherpte, maar ja, zonder licht valt er niets scherp te stellen. Het is elke avond hetzelfde ritueel. Als het donker is geworden, de trap op, tandenpoetsen, omkleden, weggelegd worden en het licht uit.
Anders dan mijn nachtbuurvrouw worden mijn benen netjes opgevouwen. Naast mij ligt zij elke nacht met haar beentjes in de lucht en haar bollingen op het onafgewerkte oppervlak van het houten kastje. Ik heb gelukkig nog geen klachten gehoord, over krassen en zo, maar neem van mij aan, dat is slechts een kwestie van tijd.
Eens in de week heb ik een concurrent. Nou ja, concurrent, een vervanger eerder. Een sportief strak ventje met spillebeentjes en kromme pootjes. Elke week word ik daarvoor een uur aan de kant gelegd. Mag ik in zijn bed liggen waar hij een week met zijn zweetpootjes in heeft gelegen. Met de deksel dicht. Het poetsdoekje is gelukkig lekker zacht. En als ik eerlijk ben, ik ben veel te zwaar om squash te spelen. Dat heb ik de eerste keer dat we gingen spelen wel meegemaakt. Zonder mij kon hij het niet. Het snelle balletje verdween voor hem in een mist, zo zei hij. Maar met mij is ook niet alles. Het spel is soms zo snel, dat het balletje of een racket je zo uit balans kan brengen. En eenmaal op de grond ben je zo onder de voet gelopen. Dan is dat wekelijkse bed toch beter…
Gisteren was niet zo fijn. Ik kreeg kritiek op mijn uiterlijk. De een had gezegd dat ik te smal zou zijn. “Ja, zo 2019,” zei de ander. En toen zij van mijn nachtbuurvrouw terloops zei dat hij er met mij wel wat ouderwets uit ziet, werd het hem te gortig. Met opgetrokken schouders en zijn neerhangende wenkbrauwen in mijn glazen kwastend, greep hij de afstandsbediening en ging hij op de bank zitten. Programma na programma flitste over het scherm.
Zij van de nachtbuurvrouw kwam naast hem zitten. “Zo erg is dat toch niet. Hij is echt al wat ouder en vorige week klaagde je nog over de verkeersborden. We gaan zaterdag gewoon naar De Oogkamer.”
Elke derde dinsdag van de maand komen we met vijf mensen bijeen om de uitwerkingen van een schrijfopdracht te bespreken. De opdracht voor december 2020 was:
Wees een ding!
Marc's schrijfsels 