Rustig doen we het, langzaam aan, stapje voor stapje
Hongerend naar morgen bouwen we een spanningsboog
naar het ontdekken, voelen, verkennen, ruiken
van
mijn favoriete muziek
onze eerste dans
jouw handen door mijn haren
de plekjes op je rug
jouw geur aan mijn vingers
waarbij het zachte verlangen
een hunkering wordt
Steeds
als ik even tijd heb
ontspan
en mijn hoofd leeg
zie ik
voor me
een vriendelijk gezicht
een warme glimlach
prachtige bruine ogen
hoor ik
een veilige haven
een zacht verlangen
een incompleet afscheid
Ik wil niet
te veel
te snel
te dicht
op de huid
maar
het liefst
zie ik jou
zo snel
als maar kan
weer
Onze vingers ineengestrengeld, streel ik met mijn neus je slaap. Teder geef ik je kusjes op je wang.
“Hmmm”, kreun je zachtjes.
Langzaam zoek ik de hoek van je mond op.
Je draait je hoofd, drukt je lippen op de mijne en kriebelt met je tong over mijn bovenlip.
PIEP, PIEP, PIEP,…
Te laat.
Foto door Inna Lesyk via Pexels
Hij niet of ik niet
niets geschikts
in mijn kringetjes
Dan maar modern
de etalage in
Daten
Tinder heb ik niet
eMatching durf ik niet
50-plus, ik moet wat
Wat schrijf ik
spontaan
vooral spontaan
stoepje schoon
beste beentje
pronken en lonken
Foto?
Selfie!
Grijze muis.
beter voordoen
zelfbedrog
geconstrueerd
Die foto dan
ben ik nog een beetje
blond
met mooiste topje
figuur betonend
wat stond die mij goed.
leugentje om bestwil
in love and war
en wat niet weet
Werk?
Activiteitenbegeleiding?
Nee, zorgsector
De liefde verblijdt zich
niet in de ongerechtigheid
maar in de waarheid
Minder is meer
in de wereld
van dating
Doe maar gewoon
Daar is ze weer
Zij die me werkelijk ziet
Niet slechts belangstellend
maar werkelijk aandachtig
Met vertrouwen wederzijds
horen wat niet gezegd
Ze is de moeder
die meer is
dan slechts present
Zij ziet wel
dat me de wereld
soms gewoon effe te groot is
Een valkuil is ze ook
als ik toegeef
aan mijn hunkering
Maar meer en meer
ontgroei ik mijn lijden
en zeg slechts
Dank je wel!
E, J, M, en M.
De radio praat tegen niemand
verspreidt onbenullige weetjes
om de leegte te vullen
de kamer te voorzien van dood leven
De fluitketel roept lokkend
kom snel, ik sta heet
een waarheid te snel bekoeld
met de leugen van lauwe thee
Leegte vult opnieuw de stilte
De overloop kraakt
onder het gewicht van felis domesticus
één moment lijkt de leegte en de kou
weg uit mijn hart
Niet te ver
of te jong
zeker niet te oud
en helemaal geen
hond of tattoo
Roken is dodelijk
Steeds maar weer
je eigen vooroordeel
bevestigend
swipe je links
of, doe eens gek
toch maar rechts
Een kunstenares
met woorden
valt op
als ze een glimlach
tussen de regels
weet te schrijven
Het leven
gecomprimeerd
in een app
vol met mensen
wanhopig op zoek
naar dat beetje aandacht
De hand op mijn arm
Een laatste maal op het parket
Ze schieten door mijn hoofd
de dierbaarste, liefste, mooiste
Mijn kleine jongen in zijn kleinste te grote kleren
Haar vraag om raad, wanhopig bijna
Opgerakeld in een record tempo
zomaar een stel herinneringen
Vier niet meer zo vreemden aan een tafel
Lachen bij de thee
De gelukkigste trekken nu
overbodig
tranen
Het resultaat van
vier dagen op de pof
van de energie van morgen,
een week werken
en NAH
Als de spreekwoordelijke vlinderslag
alles subtiel anders
een geurtje hier
een zwarte krulhaar daar
slippers nog warm
zwierige letters op een klein briefje
Tot vanmiddag, xxx
Morgen misschien?
Smeer jij een beschuitje bij een dampend kopje thee?
Begeleidt het ruisen van de zee je al naar je eerste kop koffie?
Of lig je gekruld in je deken te genieten van de geluiden van de ochtend?
Morgen zal ik weten hoe jij bent.
Marc's schrijfsels 