Het geluid van een ruisende zee komt uit de luidsprekers. Na een paar tellen neemt de bandoneon het over en speelt het geluid van de golven. Terwijl paren weglopen, veren wij juist op en stellen ons op. Dit is ons liedje. Je vlijt je tegen mij aan, klaar om op mijn aangeven weg te stappen. Een – twee – drie, ik kom met mijn bovenlichaam wat omhoog – vier. Op haar rechterbeen staand komt ze met mij mee omhoog. Slow … en met een grote langzame pas zweven wij weg.
De muziek is gevoelig, dromerig. Als één bewegen wij er op door de zaal, harmonisch en gracieus. Ze sluit haar ogen. Vertrouwt helemaal op mijn leiding en ze dompelt zich onder in de weldadige zee van ons samen zijn, de elegantie van onze bewegingen, het ritme van de muziek en mijn stevige houvast. Als ik in haar gezicht kijk, ontsnapt me een traan. Het ontroert me te zien hoe ze geniet. Voor eeuwig zo dansen, als dat eens kon.
Muziek: Biscaya
3 september 2018
Lieve M.
Nooit meer samen zweven.
Rust zacht.
Marc.
Marc's schrijfsels 