Toen, tijdens die warme dansavond, hebben we elkaar beloofd vrienden te blijven. In de jaren die sindsdien zijn vervlogen, heb ik mezelf steeds meer voorgelogen. Omdat ik nooit de juiste woorden vond. Het kan me pijn doen bij je te zijn. Omdat ik in ons samen meer zie dan in ieder voor zich.
Nu, na vele mooie, droevige, lieve, zware maar vooral verloren momenten die we niet samen konden beleven, zit je ineens weer naast me op de bank. Je vertelt dat ik de enige ben aan wie je je enorme dilemma toevertrouwt. Terwijl je met me praat, weerspiegelt je gezichtsuitdrukking je interne worsteling, maar laat je mij ook mijn mooie plekje in jouw hart zien.
Ik hou van je.
Marc's schrijfsels 